μητέρα στο ξαναλέω,
η ποίηση δεν έχει τείχη
μα θέλω τόσο να κρυφτώ μέσα της
η δεξιοτεχνία των αγγιγμάτων
χαλάκι στο πόδι σου με έκανε
να σκουπίζεις τη σαπίλα όλης της πόλης
απ' άκρη σ' άκρη του κορμιού μου
ο κέρσορας τώρα
μετακινείται νευρικά πάνω στο λευκό
που κάνει αντίθεση τρομερή με τις ψυχές μας
το σημείο εισαγωγής αναβοσβήνει
αναμένοντας κάτι από μένα
και η ποίηση τελευταία συνεχώς με αγχώνει
ένα σημείο εισαγωγής ήσουν
που αντί να σε καταπίνουν οι λέξεις μου
τις κατάπινες εσύ
κι ύστερα τις ξερνούσες για δικές σου
γιατί να με αγχώνεις τόσο
