αντί συνόρου χαράζει τ’ όνομά της
σε ένα μικρό σημειωματάριο όπως συμφωνήσαμε να πάρει μαζί της
τίποτα στον πόλεμο ερωτικό σαν τον βιώνεις
μου το ‘παν τα μεγάλα μάτια της χριστιάνας μετά το οδοιπορικό στην ουκρανία
και ίσως να μη ξέρει τίποτα από έρωτα ακόμα
ένα δεκάχρονο παιδί ύστερα από ένα δεκαήμερο ταξίδι
γύρισε και είναι κιόλας έντεκα
μίλησε για τον αδερφό χωρίς υπηκοότητα ελληνική
το φόβο στη σκέψη να ελεγχθεί στα ουκρανικά σύνορα
και το λόγο που έμεινε τελικά πίσω
κάπου στην Αθήνα τώρα αντί όπλου σημαδεύει με τις λέξεις
τίποτα να πει σε κάθε περίπτωση
μα οπλίζει και περιμένει
ένα εικοσιεννιάχρονο παιδί
ίσως να ξέρει περισσότερα για τον έρωτα
μα που καιρός και γι΄ αυτόν όταν σκέφτεται
αυτούς που έχουν μάτια μεγεθυμένα
από την τεράστια προσπάθεια να δούνε τη φρίκη στα μάτια των άλλων
και άντε να προσαρμοστούν απ΄ την αρχή σε συνηθισμένες κοντινές αποστάσεις
από το θρανίο ίσα με τον πίνακα
αυτούς με μάτια που ‘χουν σκουρύνει από τη θλίψη
και μεις προσπαθούμε απελπισμένα πάλι κάπως να τα φωτίσουμε διαβάζοντάς τους κείμενα με αντιπολεμικό χαρακτήρα στα εγχειρίδια της ελληνικής γλώσσας
κάπου εκεί συνειδητοποιεί
τίποτα που να θυμίζει έρωτα δεν έχει βιώσει ακόμα
εγκλωβισμένος στη τόσο γνώριμη αντιερωτική πραγματικότητα
συνήθισε όπως όλοι μας όταν κουραστήκαμε να συντηρούμε την ουτοπία μας
