τα μάτια αυτά μικρά πουλιά της
αλκυόνης νιώθουν αβεβαιότητα το χειμώνα
μαρτυρούν το πρόσωπο της θνήσκουσας
γης
αυτής που έμαθα να μισώ από μικρή
κι έπαιρνα την νεκρή της ύλη για αναποδιά λαχτάρα
άνθιση στην υπερβολή ό,τι
αναμένεται απ’ τα προάστια
αποσυντίθεται η φύση απαξιώνοντας δευτερευόντως το χάρτη σας
μου χει λείψει το μπαλκόνι που δε
βλέπει πουθενά φτάνει που απλώνονται εκεί όσα σε ακουμπάνε μέσα στη μέρα η αυλή
με πόρτα ανοιχτή και ποδήλατα ξεκλείδωτα οι στενοί διάδρομοι λαβύρινθοι
αρχιτεκτονικές αστοχίες που με καθυστερούν στο δρόμο από μένα σε σένα πρωινή
αχνιστή σφολιάτα
στο ισιάδι μπορώ και τρέχω λίγο
παραπάνω έως όπου καίγονται οι γάμπες μου και φτάνω στο κατώφλι ξαναμμένη με
γόνατα λυμένα από το πετάλι κι έρχομαι να ξεκουραστώ στο σώμα σου απροστάτευτα
μετά καφές ποδήλατο δουλειά
στοχοθεσία διάσπαση οριοθέτηση παιδαγωγικές τεχνικές
παράνοια
ίσως διαισθάνθηκε την άσχημή μου
μέρα και με άφησε να κάθομαι απέναντι του να τον χαζεύω κάνοντας το να μοιάζει
αμήχανο σήμερα δεν ήμουν καθόλου παραγωγική ούτε δουλειά έβγαλα το ξέρει σήμερα
χάζευα όπως τον φανταζόμουν έτσι με το σορτσάκι να ιδρώνει στο
ανατολικό μπαλκόνι προσπαθώντας να 'ναι επιτελικός ντουζ ρούχα τσάντα
παπούτσια να φεύγει και στη ώρα του από πάνω
και γω να εξαφανίζομαι από συνήθεια αφού η πόρτα ανοιχτή τα ποδήλατα ξεκλείδωτα οι διάδρομοι
στενόχωροι οι γάμπες ξεκούραστες
το ισιάδι το λιωπήρι όπως τα ξέρεις
να αντανακλώνται στην άσφαλτο οι σκέψεις που κάποτε θα
στοιχίσουν και τη ζωή μου
Cao Fei, Haze and Fog image still (2013)
