όλη η φορμίωνος ένα μακρύ σύννεφο
εκπνέει παχιά στα μάτια μου
από το στόμα του παραθύρου
μόνο με τη μυρωδιά του σπιτιού που κατακάθεται στην κλείδωση του ώμου
και κουμπώνει τόσο στην
ιδιοσυγκρασία - την κρυφή τομή μας
την τόση μας ταπεινότητα
ενθυμούμαι και
διαλύομαι
μπορώ να συμφιλιώσω δυο συνοικίες στα γρήγορα
μόνο επειδή το θέλησα πολύ
μέσα στο λάθος λεωφορείο χθες βράδυ
μπορώ
δε θα προλάβω
η καρδιά μου σταματά στην πιο κεντρική αρτηρία που δίνει πέρασμα στην αυλή σου
σαν επίτηδες
όλα μπλοκάρουν
και σκοντάφτουν τελικά κάπου επί της αλεξάνδρας
η καρδιά μου έχει σταματήσει
ο παλμός της πόλης δε χάνεται
όσο θα υπάρχει η τροχαία
το μπλε και το λευκό της συμπαντικής παλέτας
επαναφέρουν τη ζωή
