πλατεία μαβίλη
κλείνω τα μάτια και περνώ μέσα απ’τη χρυσή και τη λυταία πύλη
σε ένα άγνωστο παρελθόν που φτάνει σε εμάς μέσα από εξιστορήσεις
βρίσκω αφορμή για περισυλλογή
το αναμάσημα του χρόνου μοιάζει άγευστο
μια ζωή που νομίζεις σου ανήκει χάνει λίγο λίγο την ταυτότητά
της
τα παιδιά στη γύρα ανά πάσα στιγμή και ώρα σου γυρνούν την πλάτη
τα στέκια που δε με χωράνε πια γεμίζουν με όσους ψάχνουν να
οριστούν απελπισμένα
η ευκολοπιστία το χειρότερο ατού μου και
η ευχή να μη γνωρίσω συγκεκριμένους τύπους ανθρώπων έγινε κατάρα
να σκοντάφτω απάνω τους
ακούω
το γέλιο κάποιου που με βλέπει να κακοτυχώ
το γέλιο το δικό μου
της ανημποριάς
της απελπισίας
μαβίλη, παλαμά, γλάδστωνος
η αβάσταχτη μοναξιά των ποιητών είναι κλισέ η ευγένεια των
διακεκριμένων ανάγκη το χειροκρότημα των ανίδεων πηγαίο
η υπόκλιση στον κομφορμισμό είναι ξεπεσμός
γυμναστηρίου, τζαβέλλα, σμολένσκυ
ο τόπος δε μας χωράει
εύχομαι στην καραϊσκάκη φύσημα ασυνήθιστο
να μας πάρει μακριά
σα σύγχρονους λιποτάκτες
