μεταίχμια

καθώς γλιστράς πάνω μου

με λιώνεις με την κοιλιά σου

και ‘γω απολαμβάνω τα δευτερόλεπτα

μέχρι να μου γλιστρήσεις πάλι απ’ τα χέρια

 

στο μεταξύ

αναρωτιέμαι

πού να λιώνεις τα καλοκαίρια

 

σαρδέλα που τρώγεται ολόκληρη

στο πιάτο σου μέσα μ’ έχεις

να με ξεψαχνίζεις

 

τα κουνούπια τσιμπάνε πιο άγρια το καλοκαίρι

όταν παίρνει και νυχτώνει

κάνουν τα μπούτια σου κόκκινα

και άσχημα

 

πάντα έμοιαζες με όλα τα μεταίχμια των εποχών

αλλοπρόσαλλα κι απότομα

να με βρίσκουν

συνήθως

υπερβολικά ντυμένη

 

τώρα περισσότερο

κλιματιστικό σε αίθουσα χορού μου κάνεις

 

ίσα που σ’ αισθάνομαι στην ωμοπλάτη μου

                 

                     

 

υπερφυσικό παιδί

προσγειώθηκε πάνω σε μια διαστημική πίτσα πεπερόνι

αρμενοπούλου με δραγούμη γωνία

σε μια σιχαμένη πλατεία

το ίδιο σιχαμένη με το πεπερόνι

κολλάω τον δείκτη μου στο τζάμι

ρωτάω αυτό κι εκείνο

χορτάσαμε από υψωμένους δείκτες και περισσότερο από υψωμένα τζάμια

σκαρφίστηκα να έρχομαι λίγο πριν το τέλος

μεταξύ της παράδοσης και της τελευταίας διαστημικής πίτσας

και την αναχώρησή σου για το άγνωστο

κάπου στα αστέρια - ισοσκελή τρίγωνα

που αστροναύτες - πιτσαδόροι αφήνουν στο χαλάκι άλλων αχόρταγων ανθρωποειδών πλασμάτων σαν εμένα

να σου εύχομαι καλό πιτσαρόδρομο

να κάνω καταγγελία για τυχόν κουκούτσια στις ελιές της χωριάτικης

να γελάς και να πληρώνεις την καταγγελία

με δυο πίτσες πεπερόνι στο στόμα

να έρχεσαι να με φιλάς

                                                    

 

 

το κόκκινο και το άσπρο

τι όμορφα γλιστράει με τις κάλτσες

και βουτάει απ' τον

όσο εγώ περιμένω με στόμα ανοιχτό στην Κασσάνδρας

καταπίνοντας εικοσιεφτά νιφάδες

μέχρι να έρθω να σε ψάξω

στις πέντε διευθύνσεις που μου 'δωσες όταν σε ρώτησα που μένεις

σίγουρα θα 'χω να σε δω πολύ καιρό

γιατί θυμάμαι να μιλάμε γι' αυτό και το άλλο

και τώρα ούτε αυτό ούτε το άλλο θυμάμαι

τι γνώμη έχεις για την ιδέα μου

να συμφιλιωθώ πια με τη σκέψη

πως δεν είμαι ο λόγος που δε σε παίρνει ο ύπνος τα βράδια;

εμένα τουλάχιστον μου μοιάζει παράταιρη

όπως η διατύπωση

"οι τάσεις αυτοκαταστροφής δεν πρέπει να οδηγούν σε τάσεις φυγής από καταστάσεις που 

οδηγούν σε αυτοκαταστροφικές τάσεις"

τι όμορφα παφλάζει το σώμα πάνω στο χιόνι

ειδικά όταν το κοιτάς  με ένα μάτι κόκκινο και μια καρδιά διάφανη

ενώ το αγαπημένο σου χρώμα είναι το μπλε

            

                          

 

το σπίτι μύριζε μολύβι και νωπό χαρτί

το σπίτι μύριζε μολύβι

το σπίτι είχε κάτι νησιώτικο

είχε αυλή μικρή και ασφάλεια για τα ποδήλατα ξεκλείδωτα

 

τα χέρια μου καθώς ήταν βουτηγμένα στο βάζο με τα ζελεδάκια

με έπιασα να τα πασπατεύω

τότε 

θυμήθηκα για λίγο τα παιδικά όνειρά μου

 

το σπίτι μύριζε μολύβι και νωπό χαρτί

 

ο τοίχος μου χαμογελούσε κι εγώ χαμογελούσα στις ζωγραφιές αλλά πάντα αυτές με έδειχναν θλιμμένη

τότε έλεγες

αυτή είναι μια πετυχημένη ζωγραφιά

θυμάμαι κάτι να μονολογείς κάτι πως απεικόνισες το μέσα μου

τα ζελεδάκια στο βάζο μου θύμισαν και πάλι τα παιδικά μου όνειρα

το ίδιο μαλακά κι εύθραυστα

 

 

το σπίτι μύριζε μολύβι

το σπίτι μύριζε νωπό χαρτί

το σπίτι μύριζε σπίτι κι εγώ εσύ

                      

το άναρχο του χρόνου

άναρχο λες το χρόνο νύχτες ντυμένες στο κόκκινο

νύχτες που δεν μπορούν στιγμή πια δίχως να σ' ανασάνουν

σταμάτησα να μετρώ τις υπερωρίες μετά το οκτάωρο

σταμάτησα να ονοματίζω μέρες μετά από δύο εικοσιτετράωρα

σταμάτησα να γευτώ και γω μια φορά το ατέρμονο του καιρού μας

ο χρόνος είναι άχρονος κάθε που

ψάρια πνίγονται στο αίμα της κυριότερης αρτηρίας μου

διασχίζοντάς την κατά μήκος

γλιστράνε από όρμο λιμανιού σε σχήμα καρδιάς

πορφυροβαμμένο

λυσσομανά κάθε τόσο από ταχυπαλμίες

το πρώτο κύμα στέλνει πέντε χιλιάδες ψάρια στην κοιλιά μου

το δεύτερο άλλα τόσα

κολύμπι σε δόσεις ελεγχόμενο κολύμπι

βουτιά ηρεμιστικού πρωί βράδυ κατά τη συνταγογράφηση

ένα βράδυ θα πεθάνω

ενώ θα κολυμπώ

ανάμεσα στο αίμα σα ψάρι

γύρω αποφάγια τούρτας φράουλας άχρονων γενεθλίων

με κεριά αμέτρητα

ή χωρίς κεριά

στην υποβρύχια εγχείριση

σκίζοντάς με στα δύο

θα βρούνε δέκα χιλιάδες ψάρια

πνιγμένα σε δίχτυ έξι εκατοστών

αν προλάβουν να τα ψαρέψουν

πριν πνιγούν μέσα στο αίμα

θα σωθούν

θα σωθώ και γω

την επόμενη φορά 

θα σβήσω ένα κεράκι παραπάνω

ή κανένα

μπορεί πια να μ'έπεισες για το άναρχο του χρόνου

όμως ακόμα να με πείσεις 

για την αναγκαιότητα της χρονικής μου παρουσίας

σε καλοκαιρινούς περιπάτους με άπνοια

με την υγρασία να μας φράζει τα ρουθούνια

με τα ψάρια να σκάνε σε γέλια υποβρύχια

και να πνίγονται

                                                       

 

αεροδρόμιο

μου προκαλείς αυτό που μου προκαλούν τα αεροπλάνα

η ώρα αποσυγκεντρωτική και γω γύρω από το κέντρο και την αποστέρηση τελευταία τριγυρνώ

σε κέντρα δε βγαίνω – η βουή του κόσμου με αποσυντονίζει 

μετράω τους φίλους να λιγοστεύουν και χαμογελώ

 

είναι η λύπη μια κατάσταση χαρμόσυνη κι αυτή

είναι και η λύπη μια πύλη να διασχίσω

οι ώρες της αναμονής σε έκαναν και πάλι εφευρετικό

 

είπες να σκοτώσεις την ώρα

αφήνοντας εμένα ζωντανή

 

ο κόσμος της αναμονής έχει κάτι καλό να αναμένει πάντα

κι είναι πιστεύω κι αυτό που τον κρατάει σε αναμονή

εγώ απ’ την άλλη δεν αναμένω τίποτα       

πάντα κάπου κάποιος πρέπει να πεθαίνει, σκέφτομαι

και διασχίζω την πύλη