οδοιπορικό

αντί συνόρου χαράζει τ’ όνομά της

σε ένα μικρό σημειωματάριο όπως συμφωνήσαμε να πάρει μαζί της

 

τίποτα στον πόλεμο ερωτικό σαν τον βιώνεις

μου το ‘παν τα μεγάλα μάτια της χριστιάνας μετά το οδοιπορικό στην ουκρανία

και ίσως να μη ξέρει τίποτα από έρωτα ακόμα

ένα δεκάχρονο παιδί ύστερα από ένα δεκαήμερο ταξίδι

γύρισε και είναι κιόλας έντεκα

 

μίλησε για τον αδερφό χωρίς υπηκοότητα ελληνική

το φόβο στη σκέψη να ελεγχθεί στα ουκρανικά σύνορα

και το λόγο που έμεινε τελικά πίσω

 

κάπου στην Αθήνα τώρα αντί όπλου σημαδεύει με τις λέξεις

τίποτα να πει σε κάθε περίπτωση

μα οπλίζει και περιμένει

 

ένα εικοσιεννιάχρονο παιδί

ίσως να ξέρει περισσότερα για τον έρωτα

μα που καιρός και γι΄ αυτόν όταν σκέφτεται

αυτούς που έχουν μάτια μεγεθυμένα

από την τεράστια προσπάθεια να δούνε τη φρίκη στα μάτια των άλλων

και άντε να προσαρμοστούν απ΄ την αρχή σε συνηθισμένες κοντινές αποστάσεις

από το θρανίο ίσα με τον πίνακα

αυτούς με μάτια που ‘χουν σκουρύνει από τη θλίψη

και μεις προσπαθούμε απελπισμένα πάλι κάπως να τα φωτίσουμε διαβάζοντάς τους κείμενα με αντιπολεμικό χαρακτήρα στα εγχειρίδια της ελληνικής γλώσσας

 

κάπου εκεί συνειδητοποιεί

τίποτα που να θυμίζει έρωτα δεν έχει βιώσει ακόμα

εγκλωβισμένος στη τόσο γνώριμη αντιερωτική πραγματικότητα

συνήθισε όπως όλοι μας όταν κουραστήκαμε να συντηρούμε την ουτοπία μας

                                      

ένα κορίτσι αυτομαστιγώνεται στο μουσείο της στοκχόλμης

ένα κορίτσι αυτομαστιγώνεται στο μουσείο της στοκχόλμης

όλοι στέκονται και το κοιτούν με βαθιά συγκίνηση

 

σκέφτονται η τέχνη απαιτεί θυσίες

 

αυτό το κορίτσι μου μοιάζει

όσο μπορώ να το δω δηλαδή

ο τρόπος που έχει μαζέψει τα μαλλιά του

η ορμή που πετάγονται οι φλέβες του χεριού κρατώντας το μαστίγιο

η πλάτη του κοκκινισμένη

 

στη σουηδία ο ήλιος σου χαϊδεύει σαν μητέρα την κοιλιά και την πλάτη

για λίγο

κι ύστερα εξαφανίζεται αμέσως

κάνεις να τη δεις κάτι μήνες

 

δε νομίζω πως μπορώ να χειροκροτήσω

ένα κορίτσι χρειάζεται το χάδι του ήλιου ή της μάνας του

 

αντανακλάσεις στην άσφαλτο

τα μάτια αυτά μικρά πουλιά της αλκυόνης νιώθουν αβεβαιότητα το χειμώνα

μαρτυρούν το πρόσωπο της θνήσκουσας γης

αυτής που έμαθα να μισώ από μικρή κι έπαιρνα την νεκρή της ύλη για αναποδιά λαχτάρα

άνθιση στην υπερβολή ό,τι αναμένεται απ’ τα προάστια 

αποσυντίθεται η φύση απαξιώνοντας δευτερευόντως το χάρτη σας

μου χει λείψει το μπαλκόνι που δε βλέπει πουθενά φτάνει που απλώνονται εκεί όσα σε ακουμπάνε μέσα στη μέρα η αυλή με πόρτα ανοιχτή και ποδήλατα ξεκλείδωτα οι στενοί διάδρομοι λαβύρινθοι αρχιτεκτονικές αστοχίες που με καθυστερούν στο δρόμο από μένα σε σένα πρωινή αχνιστή σφολιάτα

στο ισιάδι μπορώ και τρέχω λίγο παραπάνω έως όπου καίγονται οι γάμπες μου και φτάνω στο κατώφλι ξαναμμένη με γόνατα λυμένα από το πετάλι κι έρχομαι να ξεκουραστώ στο σώμα σου απροστάτευτα

μετά καφές ποδήλατο δουλειά στοχοθεσία διάσπαση οριοθέτηση παιδαγωγικές τεχνικές

παράνοια

 

ίσως διαισθάνθηκε την άσχημή μου μέρα και με άφησε να κάθομαι απέναντι του να τον χαζεύω κάνοντας το να μοιάζει αμήχανο σήμερα δεν ήμουν καθόλου παραγωγική ούτε δουλειά έβγαλα το ξέρει σήμερα χάζευα όπως τον φανταζόμουν έτσι με το σορτσάκι να ιδρώνει στο ανατολικό μπαλκόνι προσπαθώντας να 'ναι επιτελικός ντουζ ρούχα τσάντα παπούτσια να φεύγει και στη ώρα του από πάνω

και γω να εξαφανίζομαι από συνήθεια αφού η πόρτα  ανοιχτή τα ποδήλατα ξεκλείδωτα οι διάδρομοι στενόχωροι οι γάμπες ξεκούραστες

το ισιάδι το λιωπήρι όπως τα ξέρεις

να αντανακλώνται στην άσφαλτο οι σκέψεις που κάποτε θα στοιχίσουν και τη ζωή μου

                              

              Cao Fei, Haze and Fog image still (2013)

 

 

 

 

 

ρόδο άροδο

τι είναι η αγριοκερασιά το χάδι το βαθύ φιλί

της αγροτικής ανάσας ξεκούραστο ψυχοπαίδι

ρόδο που τρέχει προς την τύχη των ευάλωτων 

κι αν κυλά δεξιά αριστερά του δρόμου είναι καλά

αν περπατά στη μέση ατύχησε

ξεστράτισε και πάει

το τσάκισαν και πήγε 

ρόδο άροδο κίνησε 

να γλιτώσει την τυραννία προσωπική ασέβεια

δεν πρόλαβε

ο δρόμος κόκκινος

αδιέξοδος

διαίρει και βασίλευε πολύ καλά τα έλεγε ο Μακιαβέλι

ο δρόμος ακυβέρνητος 

αδιέξοδος

να δω ποιος θα θρηνήσει τα άγρια ρόδα τις κερασιές τον ήχο της μπότας της ξεσκισμένης σόλας χαμένης εργατοώρας 

να δω ποιος θα αντέξει την ονειροπόληση μιας τέλειας παραίτησης

                                     

                                                                                                

μέτρια ανοχή

η ανάγκη γείωσης που με οδήγησε απροσδόκητα εδώ πάνω στο νωπό βελανίδι στη ρυθμικότητα των σωμάτων που τσιμπά και βρέχει τα γυμνά μας μπούτια

σαν μετρονόμος λειτουργούμε ρυθμίζουμε την κίνηση του αυτοκινητόδρομου από κάτω μας βουκολικά πως με φιλάς ευκολότερα στο δάσος απ’ τις μεσοτοιχίες αδηφάγων κτηρίων

τα φορτηγά της πρωινής λαϊκής περιπόλου μπλέκονται στο κονσέρτο προσπαθούν να μας αποσυντονίσουν άθελά τους βγάζοντας το μεροκάματο

ξημερώνει σαββάτο μόνο αυτό το μαρτυρά

α, και οι γυρτοί ώμοι από τα βάρη της βδομάδας έτσι όπως χύνονται θλιμμένα γράμματα της αλφαβήτου πάνω μου με κάνουν με μιας σούπα λεξιλογίου αλλόκοτη ίαση των σωθικών

ο φύλακας του μουσείου απουσιάζει στην αυλή με τα ερωτικά προσκυνήματα και η ζέση αυτή πόσο είμαι σίγουρη διαπερνά δέκα στρώματα της σάρκας

λιώσαμε κάποτε κάτω από το ερκοντίσιον αυγουστιάτικη παράνοια και πάλι να 'μαστε να καιγόμαστε τον οκτώβρη σε υψηλές θερμοκρασίες και μέτρια ανοχή στις απορρίψεις των εποχών

διαολεμένη ζέστη ενός υποτιθέμενου φθινοπώρου σε αγκαλιές κλεισμένες ασφυκτικά διογκωμένες έχουμε συνηθίσει την απόρριψη

όλα κάπως αντέχονται ακόμα και η μεγαλύτερη κλιματική αλλαγή των αιώνων

σκύβει απάνω μου

ανασαίνει στο αυτί πως υποφέρεται η μοναξιά του κάμπου

       

 

 

 

 

 

 

 

 

δέος

η καλύτερή μου φίλη περνάει με κόκκινο κάθε φανάρι της ενηλικίωσής μας

δυσκολεύεται να διαλέξει γεύσεις στο παγωτό

διαισθάνεται πως δεν είμαι καλά

προλαβαίνει και τηλεφωνεί

 

τελευταία η διαίσθηση μοιάζει να χειροτερεύει

και οι καλύτεροι φίλοι διασκορπίστηκαν

μάλλον πολύ λογικά

στον αέρα της παγκοσμιοποίησης και της δουλείας

να θυμηθώ να αναπτύξω μια θεωρία που μπρος στο δέος των αιγαιοπελαγίτικων νησιών

μας συγχωρούν τα πάντα

τεμπελιά

ανεμελιά

αναβλητικότητα

 

ακόμα δε το βλέπεις πως

κάθε αύγουστο υπο

λειτουργώ

κι όλα γύρω υπερ 

βολικά 

καλύπτουν γνώριμη σ'όλους δυσοσμία

                                                   

 

ένας αύγουστος τσακισμένος

πάνω σε πλάκες αχνιστές

σκουπισμένες γυναίκες

ξέρουν τον κρότο τα τακούνια μας

τη γροθιά της παναγίας την υστερία της μάνας

ξέρουν

με το φθινόπωρο ερωτεύεσαι

και πάντα αναμασώντας σφυρίζουν

ξέρουν σφυρίζουν και δικαιολογούν

 

είμαστε όλες σε επιφυλακή

τα βράδια

εκεί που μπαινοβγαίνει o αύγουστος χτυπημένος και αβέβαιος

αμφισβητούμε τις εποχές

ριχνόμαστε

στην κλιματική αλλαγή

κι εσύ

με το φθινόπωρο ερωτεύεσαι με τον χειμώνα το ίδιο

μα η άνοιξη υστερική η ζέστη ανεξήγητη

ξαφνικά

κλιματική αλλαγή 

και μια συνέχεια αναπόφευκτη

 

                                           

 

πλατεία μαβίλη

πλατεία μαβίλη

κλείνω τα μάτια και περνώ μέσα απ’τη χρυσή και τη λυταία πύλη

σε ένα άγνωστο παρελθόν που φτάνει σε εμάς μέσα από εξιστορήσεις

βρίσκω αφορμή για περισυλλογή

 

το αναμάσημα του χρόνου μοιάζει άγευστο

μια ζωή που νομίζεις σου ανήκει χάνει λίγο λίγο την ταυτότητά της

τα παιδιά στη γύρα ανά πάσα στιγμή και ώρα σου γυρνούν την πλάτη

τα στέκια που δε με χωράνε πια γεμίζουν με όσους ψάχνουν να οριστούν απελπισμένα

η ευκολοπιστία το χειρότερο ατού μου και

η ευχή να μη γνωρίσω συγκεκριμένους τύπους ανθρώπων έγινε κατάρα να σκοντάφτω απάνω τους

 

ακούω

το γέλιο κάποιου που με βλέπει να κακοτυχώ

το γέλιο το δικό μου

της ανημποριάς

της απελπισίας

 

μαβίλη, παλαμά, γλάδστωνος

 

η αβάσταχτη μοναξιά των ποιητών είναι κλισέ η ευγένεια των διακεκριμένων ανάγκη το χειροκρότημα των ανίδεων πηγαίο

η υπόκλιση στον κομφορμισμό είναι ξεπεσμός

 

γυμναστηρίου, τζαβέλλα, σμολένσκυ

ο τόπος δε μας χωράει

 

εύχομαι στην καραϊσκάκη φύσημα ασυνήθιστο

να μας πάρει μακριά

σα σύγχρονους λιποτάκτες

                           

 

 

ο κόσμος της μπαταρίας

είχαμε κάποια κοινά

ανασφάλεια και διόλου αυτοεκτίμηση

 

διαφορά ιδεολογίας

εγώ σύγχρονη τέχνη

εσύ μουσείο φυσικής ιστορίας

μα παρακάμψαμε και αυτή τη δυσκολία

σε είδα να παρατηρείς για ώρα μια τεράστια σκάλα που την σταματούσε το ταβάνι του μουσείου ήταν πραγματικά η πιο άχρηστη σκάλα που είδα ποτέ μου

με είδα να χαμογελάω κάτω απ’ τον τυραννόσαυρο δε ξέρω τίποτα για τους δεινοσαύρους

 

η καρδιά μου μοιάζει με πάρκο τελευταία

φιλική σε παιδιά και κατοικίδια

 

είναι σα δυναμός που φορτίζει με φορτίζει με φορτίζει

                                            

 

 

ένα τεράστιο αστείο

κατά τα μέσα του δεκέμβρη οι προσδοκίες μεγεθύνονται

τεντώνονται και φτάνουν στο ύψος της οροφής μιας πολυκατοικίας της μητρόπολης που μένεις

όμως όχι εδώ

εδώ τα σπίτια μονοκατοικούνται

φτάνουν στο ύψος τους ανθρώπους τους

 

η επικοινωνία στραβώνει μόνο όταν αρχίσει να χωλαίνει

όταν έχω μάθει άπ’ έξω το πρωινό σου τις ώρες του κολυμβητηρίου τη διάρκεια των ομαδικών μίτινγκς τα ονόματα των συμφοιτητών σου

 

τώρα σκέφτομαι πώς θα γίνει

να μη μιλάω συνέχεια με μια ανάσα να γεμίζω τις σιωπές να μη κάνω ό,τι ζούμε ποιήματα να ξαναπιάσω τα μολύβια μου

 

είδα πως όλοι περίμεναν να ζεστάνουν τα μασκοφορεμένα πρόσωπά τους στον ήλιο της αποβίβασης

κι εγώ έκλεισα με κρότο τον ήλιο μαζί με την πόρτα της Karl Martins πίσω από το χιονισμένο λόφο                   

τι ειρωνεία

 

 

καμιά φορά

όταν δε θέλω να με δεις να κλαίω δαγκώνω τα χείλη μου προσπαθώντας να πνίξω ένα ποίημα στα γεννοφάσκια του

να γευτώ επιτέλους το αίμα να αναβλύζει προς τα μέσα

 

τι ειρωνεία

το αίμα αναβλύζει μόνο από μέσα και για μέσα

 

 

στο δάσος με τα βελανίδια είπες πως δεν έχω ξαναγελασει τόσο

 

είναι αλήθεια

όλα μου φάνηκαν ξαφνικά ένα τεράστιο αστείο

το οποίο δε θα έλεγα ποτέ