πώς νικάς τη ζωή

τη στιγμή που επινοείς χίλιους τρόπους

να με διαλύσεις στην παλαίστρα

έχεις βάλει ήδη σε εφαρμογή το σχέδιο

να χαλάσεις την εικόνα του θεού

και πως μ’αρέσει

έτσι που διάλεξες να βλασφημάς τα θεία

έτσι που μοιάζεις κι άλλο άνανδρος

και λες θα πολεμήσω τη γυναίκα

και πως λυπάμαι

που νομίζεις πως νικάς τη ζωή

 

όσο το πάτωμα λευκό κοιτώ και δεν αντέχεται

με βλέμμα λευκό θολωμένο να περιφέρεται στο συννεφιασμένο ουρανό

αυτό που περισσότερο απ’ όλα δεν αντέχεται

είναι το δεξιά αριστερά φρουρά κλούβες μπατσικά

δεν έχω επιλογή σε κανενός είδους επαφή 

κυρίως βλεμματική 

όταν αυτή επιβάλλεται σα διαδικασία μαζικής τύφλωσης

 

χειρότερο δεν έχω- να χει τέτοιο συννεφόκαμα και να περπατάω στο λευκό

να μη γνωρίζω τι αντανακλά τι

 

δεν μπορώ να ξέρω θα πει απελπίζομαι

 

γίνομαι μια γαλακτερή απόχρωση η ίδια

δε ξέρω πόσο μου επιτρέπεται να λερώσω και σήμερα με το πέρασμα μου

σα γάλα μητρικό

σαν ντροπή σε κοινή θέα όταν αναβλύζω και μοιράζομαι

σαν αφορμή καθημερινής σεξουαλικοποίησης της αθωότητας

μόνο και μόνο επειδή τυγχάνω θηλυκότητας

μόνο γιατί δεν αντέχω από τη φύση αυτή τη βιαιότητα του λευκού μέσα μου






                                    

είπες ναι ναι αλλά ακούστηκε πιο όμορφα

είπες ναι ναι αλλά στα γαλλικά

κι έσταξε μέλι το ταβάνι στο σταθμό του μπερσύ

είπες να μοιραστούμε την μπρουσκέτα μου

κι εγώ προσπάθησα πολύ να μιμηθώ ό,τι είχα διαβάσει για τους καλούς τρόπους στη διάρκεια γευμάτων κατά τη σύντομη ενήλικη ζωή μου χωρίς τρομερή επιτυχία

είσαι τελικά παρών για να κάνεις πιο λεπτεπίλεπτο το είναι

και ο μαγικός λόγος να θέλω να υπάρχω σήμερα στο γεμάτο υγρασία παρίσι

αυτά σκέφτομαι για λίγο, όσο μου επιτρέπω να ξαποστάσω για να ζεσταθώ στο βρώμικο σταθμό από τις εξατμίσεις των λεωφορείων

μοιάζω με εκείνον το σκύλο με τη λερωμένη μουσούδα που δεν μπορεί να καθαριστεί μόνος του

τα χέρια μου χωμένα στις τσέπες να προκαλούν θερμότητα με την τριβή της φόδρας και κινητική ενέργεια σπρώχνοντάς με άτσαλα εμπρός 

με τις αποσκευές να χάνονται κάτω από τα διαμελισμένα πλακόστρωτα και γω να υπόκειμαι ακούσια στο εγχώριο έλεος

αναρωτιέμαι αν το παρίσι φαντάζει το ίδιο τεράστιο σε εκείνους

κι αν τελικά υπέκυψαν στην ανάγκη επιβολής

σαν κι αυτή που με διακατέχει αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή