σήμερα θα κοιμηθώ για τελευταία φορά
η διάγνωση έγραφε
σύνδρομο υπερχρήσης τραπεζοειδούς μυός
εγώ συμπλήρωσα
θα φταίνε τα άβολα μαξιλάρια σου
απαιτώ προσεκτικές εντριβές
λεπτομερείς διατριβές
πάνω στην αποτελεσματική αντιμετώπιση πονοκεφάλων κάθε επόμενης
αγρυπνίας μου
σου χαρίζω μαξιλάρια
φτιαγμένα από πούπουλα χήνας
να σφηνώνεις κόμες
όλων των χρωμάτων και μηκών
από κάτω
προδίδοντας μια απ’ τις αγαπημένες μου στάσεις
ονειρικού ύπνου
εσύ τώρα μέτρα
πόσο θα αντέξεις ν’ αναπνέεις
με δυο ρουθούνια εκτεθειμένα χρόνια σε γαλλική κολόνια
και τριάντα στόματα ορθάνοιχτα
με κίτρινες γλώσσες
ν’ αρπάζουν αχόρταγα εναπομένον οξυγόνο δωματίου
μιλώ ασταμάτητα
ξεχαρβαλώνω φθαρμένα ελατήρια
στρώματος τσίρκου
κάθε που στους αισθητήριους νευρώνες
ακροβατούν θύμησες
ούτε στιγμή δε θύμισες
εκείνο που ήσουν πρώτα
τώρα σε βεβαιώ
καταπίνω γλώσσες
αντί για λόγια
σε κάθε περίπτωση
παύω να μιλώ
είμαι δυστυχισμένη
σαν κι εσένα δυστυχισμένε
το πρωί που σου ανέλυσα την θεωρία των επαφών
τότε που κλήθηκες
αυτόπτης μάρτυρας
να ταυτοποιήσεις
έρωτες
εφήμερους
μητροπολιτικούς
στ' αζήτητα
