Ασίλ

Ασίλ, είσαι ο εκπρόσωπος των ανυπεράσπιστων ανθρώπων στα όνειρά μου

όταν κυνηγάς πυγολαμπίδες στα διαλείμματα των σκέψεων γίνομαι πάλι παιδί που δε στερεύει από φαντασία

κρύβεις στα μαλλιά αχινούς βότσαλα

που όλο βαραίνουν καθώς καταφτάνεις στο ημιέρημο λεκανοπέδιο

καρφώνεσαι στον άξονα της γης βουλιάζεις στο υπέδαφος

γίνεσαι άνθρακας ορυκτό χώμα δενδροφύτευσης

 

έχω να λέω φωναχτά πως φέρεις μέσα σου το θέρος

και την επιθυμία να αναπλάσεις με πολεοδομικές παρεμβάσεις την πυκνοκατοικίαση

 

όσα σε είδαν να μεγαλώνεις και να αναθρέφεσαι με σπάνιους τρόπους κάνουν τώρα στην άκρη δίνοντάς σου τον αναγκαίο χώρο να απλώσεις

 

ξεχύνεσαι με μανία στα στενά και απαγγέλεις τον ήχο των τζιτζικιών

με τη μνήμη σκεπασμένη άμμο και αχιβάδες

η τελευταία επίδραση που άφησες να συμβεί απάνω σου ήταν να καρφώσεις την πλάτη σου στο χώμα να σχηματίσεις ένα ευθύγραμμο τμήμα από τον ήλιο στον αφαλό σου να κρεμαστείς από ένα σύννεφο, ύστερα να κλείσεις τα μάτια και να αιωρηθείς για κάποια δευτερόλεπτα πάνω από λαβυρινθικού σχεδίου κήπο ιδέα της βασίλισσας Αμαλίας

στολίζεις τα πανομοιότυπα καπέλα μιας αγέλης τουριστών με μαυρισμένα μέλη

είσαι ο πιο τρελός παρεμβατικός επισκέπτης του κήπου!

 

σκέφτεσαι πως είναι δυνατόν να προσαρμοστείς και πάλι εδώ

με τη σκέψη να αποσύρεται διαρκώς στο νησί της Ωγυγίας

έχουμε στερέψει κι οι δυο από ιδέες

 

Ασίλ, το όνομά σου είναι κατασκεύασμα υπερρεαλιστικό

το ξεγέλασμα της δυστοπίας μου είσαι εσύ με σάρκα μελαμψή και οστά ολόλευκα

μου εμφανίζεσαι θολός μπροστά στην υγρασία των δακρύων

στ’ ανοιχτά του πελάγου της Λιβύης σε φωνάζω γιατί νιώθω πως σε χάνω

με τη σιγουριά του πιο ανυπεράσπιστου απ’ όλα τα θαλάσσια είδη σ’ επιθυμώ

 

ρίχνομαι στα βαθιά του ύπνου και σε χάνω

σ’ εξιστορώ σε πλαγκτόν σε πλαστικά μπουκάλια της κοιλιάς μου

να μεταδοθεί η υστεροφημία σου σωστά, καταναλωτικά

                                        

η άνοιξη δε θ' αργήσει

η άνοιξη δε θα αργήσει παρά μόνο δυο βδομάδες

οι μυρωδιές θυμίζουν περσινές εποχές, πορτοκάλια πατημένα σε αθηναϊκό πεζοδρόμιο. με κρατάς από το χέρι μην γλιστρήσω ενώ προσπαθώ να φτάσω τα πιο άγουρα. ρωτάς γιατί τα άγουρα και σου δείχνω τα ώριμα να ξεψυχούν κάτω από τον πάτο του αθλητικού σου. ζητάς συνεχώς να σταματήσω να είμαι τόσο μελαγχολική και να χορεύω που και που όταν ξυπνάω σε αφρικανικά μπιτ. μα στο ‘χω πει δεν είμαι φτιαγμένη για κουρδιστά πρωινά χαμόγελα και εναέριες στροφές. κυλιέμαι στα πατώματα και σε σέρνω μαζί μου στο χορό αλλά εσύ θες ρυθμούς τέκνο και να μην πίνεις πάνω από ένα ποτό γιατί οδηγείς. υπολογίζεις με μεγάλη ακρίβεια τα χρήματα για τα πεντακόσια δύο χιλιόμετρα κι ας μην είσαι καλός στα μαθηματικά. είναι πολλά τα πεντακόσια δύο χιλιόμετρα και γω παραγγέλνω ήδη το τέταρτο ποτό και όλο και δεν μπορώ να χορέψω πλέον σε κανέναν ρυθμό, σε κανένα τραγούδι. θα έρθεις μαζί μου; πρέπει να ξεφύγω απ’ την μελαγχολία της άνοιξης. δεν αντέχω άλλους ηλιόλουστους χωρισμούς. βιβλίο στην τσάντα γιατί σε βαριέμαι όλο και πιο πολύ τελευταία. φωτογραφική να μας απαθανατίσω. είναι η πρώτη φορά που βαδίζεις τόσο αργά προς το μέρος μου, πάντα έτρεχες. κατάλαβα πως είχε λήξει όπως το γάλα το πρωί  και πρέπει να βρω λίγο προσωπικό χρόνο πριν προλάβεις να με χωρίσεις να ανανεώσω το κραγιόν μου. κοιτάω τριγύρω. ψάχνω που κρύβεται αυτή η ομορφιά για την οποία μιλάς ασταμάτητα να τη φυλακίσω σε κάρτα δεκαέξι γιγαμπάιτ, μιας κι έχω συλλέξει ήδη κάμποσα φιλμ αποχωρισμού

                    

απλωμένα στις λεωφόρους

ονόματα λεωφόρων που διασχίζεις με ατομική ευθύνη

συγγρού, βουλιαγμένης

διαλύεσαι στις διαβάσεις

ανακατεύονται ίνες μανταρινιού στον ουρανίσκο μαζί με μπόλικο καυσαέριο

γιατί είπες τις σκέψεις σου φωναχτά

εδώ είναι αθήνα έλα αλήθεια δεν περίμενες κάτι καλύτερο

κι όμως κραυγάζουν δυνατά τα σωθικά ενσυναίσθηση πάνω απ' τις κόρνες

 

αναλογίζομαι

την πατριαρχική μας παιδεία

το σύστημα που δε σπάει με τίποτα μόνο από θηλυκότητες 

το μεγάλωμα κοριτσιών στην επαρχία

το μουντιάλ καλύπτει τα προβλήματα της μεσοτοιχίας

το ασανσέρ βοηθά την προσωπική ανύψωση νιώθουμε για μια στιγμή σημαντικοί

σε ασταθή έβδομο όροφο

και η μοναξιά 

θρέφεται μεγαλώνει

γίνεται σκύλος που γαυγίζει το ξημέρωμα από πείνα και αρκετή παραμέληση

ξεκουφαίνει γύρω μα δε διαπερνά τα μονωμένα μας διαμερίσματα

όλα κοιμούνται τόσο ειλικρινά όμορφα απλωμένα στις λεωφόρους

                                              

όλα όσα δεν είμαι αλλά μέρα με τη μέρα αφήνω να χτίζονται απολαυστικά πάνω μου

δεν είμαι αυτή που διασχίζει τη Φραντζή κάθε πρωί

που ψάχνει ανταλλακτικά να αλλάξει τα μέσα έξω της 

μήπως καταφέρει μια φορά ν' αγαπηθεί στ' αλήθεια για κάτι που δεν είναι

δεν είμαι αυτή που βαρέθηκε τα όλα για τις μηχανές σε αυτόν τον δρόμο και δεν μπορεί να γαμωσταυρίσει με πειθώ

θυμάσαι το κορίτσι στο μπαρ προχθές; σου ψιθύρισε χαρούμενα πως πάψαν οι ψυχαναγκασμοί του πίσω από τον ήχο του μπάσου φώναξε απέκτησα άλλους καλύτερους

ανάλαφρο πια

οι παλιοί κράτησαν είκοσι πέντε χρόνια

δεν είμαι αυτό το κορίτσι

τα κορίτσια συνήθως βρίσκουν παρηγοριά στα παιδιά ή στα λουλούδια

τίποτα που να απαιτεί φροντίδα δεν αντέχει να σταθεί δίπλα μου όρθιο

δεν μπορώ να γίνω αυτά τα κορίτσια δε λυπάμαι

κοιτάζω μόνο τον κήπο που χτίσανε έτσι όπως ανάστησαν με κόπο τις γαρδένιες

πως τα θαυμάζω καθώς στέκονται εκεί με τα καρότσια και τα ποτιστήρια τους αγκαλιά!

σίγουρα έχουν πάνω από δυο χέρια κι έτσι τα προλαβαίνουν όλα καφέ και τσιγάρο

και μεταμέλεια

δεν είμαι σαν αυτόν τον κήπο

δεν είμαι η ομορφιά που ασυνείδητα κόβεται περνώντας και αποθηκεύεται στο πέτο

δεν είμαι αυτή που ξεγελάστηκε ούτε αυτή που θα γυρίσει το χρόνο πίσω και θα κάνει τα πάντα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο

στ' αλήθεια δεν είμαι αυτή για την οποία γράφω κι ας αφήνω να με ακινητοποιεί λίγο λίγο πατώντας πάνω στα χέρια μου

δεν είμαι αυτή που θα γυρίσει το χρόνο πίσω και θα κάνει τα πάντα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο δεν είμαι αυτή που διασχίζει τη Φραντζή κάθε πρωί δεν είμαι αυτή που ψάχνει ανταλλακτικά δεν είμαι αυτή που βαρέθηκε τα όλα για τις μηχανές σε αυτόν τον δρόμο δεν είμαι αυτή