πάνω από τον ώμο όσο με κοιτάς συνεχίζω και χύνομαι
κρέμα μωσαϊκού που έκοψε
το πάτωμα γυαλί καρφί
τώρα η πόλη μου συναγωνίζεται τη δική σου στη μιζέρια
στη θερμοκρασία της ασφάλτου
στο πιο προκλητικό μήκος φούστας - αυτής πάνω άπ' τον μηρό κι ελάχιστα κάτω του γλουτιαίου -
αθεράπευτα ρομαντική σα με προσφωνείς τη θεραπεία βρίσκω κιόλας
κάπου στων σελίδων α4 τα περιθώρια
με συνέπεια εναποθέτω κάτι ματωμένα
βιαίως ομοικατάληκτα δίστιχα
τώρα καθώς ξέρω πως οι συνειρμοί μου δεν ωφελούν σε τίποτα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου