ζέση, φθινόπωρο, μπλε και σμαραγδί τα χρώματα που ανασαίνεις
απαλό και ζεστό το σώμα μιας γυναίκας
μέλι και πούπουλα τώρα, στο στόμα μου βαμβάκι
νιώθω λίγο πιο λευκή από τη μέρα που σε φώναξα με τ’ όνομά σου
μοιάζει ο χρόνος ατέλειωτος
μοιάζεις με ακτινοβολία απόψε
είσαι όλα αυτά που λείπουν από τη γυναίκα που μεγαλώνει μέσα μου
βανίλια στον ουρανίσκο, κόκκος καφέ αλέθομαι στην αγκαλιά σου
οι πόροι του δέρματος ανοίγουν να με υποδεχτούν
τους φράζω με τις αναθυμιάσεις των καυτών μηρών μου
κινούμαι σχεδόν ευλαβικά πάνω στον κάθετο άξονά σου
τεντώνομαι κατά μήκος των διαστάσεων του δωματίου
κλείνω τις διεξόδους του με περισσή ευχέρεια
χρειάζομαι όμως χρόνο να επεξεργαστώ τη μοναδικότητά σου
την έννοια του απόλυτα προσωπικού έχεις παρεξηγήσει
τίποτα προσωπικό δεν υπάρχει πια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου