ασημένια φεγγάρια

στη θέα των ασημένιων φεγγαριών τους

ξερνοβολάω αστερόσκονες

λούζω με μπύρες τα παιδιά

πετάω γκλίτερ και περιμένω να στεγνώσουν

θέλω

να παρομοιάσω τα φεγγάρια όλου του χρόνου με τυρί σε μικροσκόπιο

όμως αυτό θα γίνει η αφορμή

να κόψω τα γαλακτοκομικά για πάντα

 

στο μουντό φως της πόλης μου

εκχυλίζεις νέον μωβ

μοιάζουν όλα ζωηρά και πάλι

 

κρύβεις στο χέρι σφιχτά ένα βιβλίο

όσο το δικό μου ψάχνει να σας βρει

να σας διαβάσει ταυτοχρόνως

με τον τρόπο που μ’ έμαθαν παιδί και δύσκολα με πέταγε εκτός θέματος

 

μάθε πως το χέρι μου εξακολουθεί να σας ψάχνει

να σας αγγίξει ταυτοχρόνως τώρα

μήπως και πιάσει απ’ την αρχή

την ποίηση που αφέθηκε στη μέση