όλα όσα δεν είμαι αλλά μέρα με τη μέρα αφήνω να χτίζονται απολαυστικά πάνω μου

δεν είμαι αυτή που διασχίζει τη Φραντζή κάθε πρωί

που ψάχνει ανταλλακτικά να αλλάξει τα μέσα έξω της 

μήπως καταφέρει μια φορά ν' αγαπηθεί στ' αλήθεια για κάτι που δεν είναι

δεν είμαι αυτή που βαρέθηκε τα όλα για τις μηχανές σε αυτόν τον δρόμο και δεν μπορεί να γαμωσταυρίσει με πειθώ

θυμάσαι το κορίτσι στο μπαρ προχθές; σου ψιθύρισε χαρούμενα πως πάψαν οι ψυχαναγκασμοί του πίσω από τον ήχο του μπάσου φώναξε απέκτησα άλλους καλύτερους

ανάλαφρο πια

οι παλιοί κράτησαν είκοσι πέντε χρόνια

δεν είμαι αυτό το κορίτσι

τα κορίτσια συνήθως βρίσκουν παρηγοριά στα παιδιά ή στα λουλούδια

τίποτα που να απαιτεί φροντίδα δεν αντέχει να σταθεί δίπλα μου όρθιο

δεν μπορώ να γίνω αυτά τα κορίτσια δε λυπάμαι

κοιτάζω μόνο τον κήπο που χτίσανε έτσι όπως ανάστησαν με κόπο τις γαρδένιες

πως τα θαυμάζω καθώς στέκονται εκεί με τα καρότσια και τα ποτιστήρια τους αγκαλιά!

σίγουρα έχουν πάνω από δυο χέρια κι έτσι τα προλαβαίνουν όλα καφέ και τσιγάρο

και μεταμέλεια

δεν είμαι σαν αυτόν τον κήπο

δεν είμαι η ομορφιά που ασυνείδητα κόβεται περνώντας και αποθηκεύεται στο πέτο

δεν είμαι αυτή που ξεγελάστηκε ούτε αυτή που θα γυρίσει το χρόνο πίσω και θα κάνει τα πάντα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο

στ' αλήθεια δεν είμαι αυτή για την οποία γράφω κι ας αφήνω να με ακινητοποιεί λίγο λίγο πατώντας πάνω στα χέρια μου

δεν είμαι αυτή που θα γυρίσει το χρόνο πίσω και θα κάνει τα πάντα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο δεν είμαι αυτή που διασχίζει τη Φραντζή κάθε πρωί δεν είμαι αυτή που ψάχνει ανταλλακτικά δεν είμαι αυτή που βαρέθηκε τα όλα για τις μηχανές σε αυτόν τον δρόμο δεν είμαι αυτή