η άνοιξη δε θ' αργήσει

η άνοιξη δε θα αργήσει παρά μόνο δυο βδομάδες

οι μυρωδιές θυμίζουν περσινές εποχές, πορτοκάλια πατημένα σε αθηναϊκό πεζοδρόμιο. με κρατάς από το χέρι μην γλιστρήσω ενώ προσπαθώ να φτάσω τα πιο άγουρα. ρωτάς γιατί τα άγουρα και σου δείχνω τα ώριμα να ξεψυχούν κάτω από τον πάτο του αθλητικού σου. ζητάς συνεχώς να σταματήσω να είμαι τόσο μελαγχολική και να χορεύω που και που όταν ξυπνάω σε αφρικανικά μπιτ. μα στο ‘χω πει δεν είμαι φτιαγμένη για κουρδιστά πρωινά χαμόγελα και εναέριες στροφές. κυλιέμαι στα πατώματα και σε σέρνω μαζί μου στο χορό αλλά εσύ θες ρυθμούς τέκνο και να μην πίνεις πάνω από ένα ποτό γιατί οδηγείς. υπολογίζεις με μεγάλη ακρίβεια τα χρήματα για τα πεντακόσια δύο χιλιόμετρα κι ας μην είσαι καλός στα μαθηματικά. είναι πολλά τα πεντακόσια δύο χιλιόμετρα και γω παραγγέλνω ήδη το τέταρτο ποτό και όλο και δεν μπορώ να χορέψω πλέον σε κανέναν ρυθμό, σε κανένα τραγούδι. θα έρθεις μαζί μου; πρέπει να ξεφύγω απ’ την μελαγχολία της άνοιξης. δεν αντέχω άλλους ηλιόλουστους χωρισμούς. βιβλίο στην τσάντα γιατί σε βαριέμαι όλο και πιο πολύ τελευταία. φωτογραφική να μας απαθανατίσω. είναι η πρώτη φορά που βαδίζεις τόσο αργά προς το μέρος μου, πάντα έτρεχες. κατάλαβα πως είχε λήξει όπως το γάλα το πρωί  και πρέπει να βρω λίγο προσωπικό χρόνο πριν προλάβεις να με χωρίσεις να ανανεώσω το κραγιόν μου. κοιτάω τριγύρω. ψάχνω που κρύβεται αυτή η ομορφιά για την οποία μιλάς ασταμάτητα να τη φυλακίσω σε κάρτα δεκαέξι γιγαμπάιτ, μιας κι έχω συλλέξει ήδη κάμποσα φιλμ αποχωρισμού