Ασίλ

Ασίλ, είσαι ο εκπρόσωπος των ανυπεράσπιστων ανθρώπων στα όνειρά μου

όταν κυνηγάς πυγολαμπίδες στα διαλείμματα των σκέψεων γίνομαι πάλι παιδί που δε στερεύει από φαντασία

κρύβεις στα μαλλιά αχινούς βότσαλα

που όλο βαραίνουν καθώς καταφτάνεις στο ημιέρημο λεκανοπέδιο

καρφώνεσαι στον άξονα της γης βουλιάζεις στο υπέδαφος

γίνεσαι άνθρακας ορυκτό χώμα δενδροφύτευσης

 

έχω να λέω φωναχτά πως φέρεις μέσα σου το θέρος

και την επιθυμία να αναπλάσεις με πολεοδομικές παρεμβάσεις την πυκνοκατοικίαση

 

όσα σε είδαν να μεγαλώνεις και να αναθρέφεσαι με σπάνιους τρόπους κάνουν τώρα στην άκρη δίνοντάς σου τον αναγκαίο χώρο να απλώσεις

 

ξεχύνεσαι με μανία στα στενά και απαγγέλεις τον ήχο των τζιτζικιών

με τη μνήμη σκεπασμένη άμμο και αχιβάδες

η τελευταία επίδραση που άφησες να συμβεί απάνω σου ήταν να καρφώσεις την πλάτη σου στο χώμα να σχηματίσεις ένα ευθύγραμμο τμήμα από τον ήλιο στον αφαλό σου να κρεμαστείς από ένα σύννεφο, ύστερα να κλείσεις τα μάτια και να αιωρηθείς για κάποια δευτερόλεπτα πάνω από λαβυρινθικού σχεδίου κήπο ιδέα της βασίλισσας Αμαλίας

στολίζεις τα πανομοιότυπα καπέλα μιας αγέλης τουριστών με μαυρισμένα μέλη

είσαι ο πιο τρελός παρεμβατικός επισκέπτης του κήπου!

 

σκέφτεσαι πως είναι δυνατόν να προσαρμοστείς και πάλι εδώ

με τη σκέψη να αποσύρεται διαρκώς στο νησί της Ωγυγίας

έχουμε στερέψει κι οι δυο από ιδέες

 

Ασίλ, το όνομά σου είναι κατασκεύασμα υπερρεαλιστικό

το ξεγέλασμα της δυστοπίας μου είσαι εσύ με σάρκα μελαμψή και οστά ολόλευκα

μου εμφανίζεσαι θολός μπροστά στην υγρασία των δακρύων

στ’ ανοιχτά του πελάγου της Λιβύης σε φωνάζω γιατί νιώθω πως σε χάνω

με τη σιγουριά του πιο ανυπεράσπιστου απ’ όλα τα θαλάσσια είδη σ’ επιθυμώ

 

ρίχνομαι στα βαθιά του ύπνου και σε χάνω

σ’ εξιστορώ σε πλαγκτόν σε πλαστικά μπουκάλια της κοιλιάς μου

να μεταδοθεί η υστεροφημία σου σωστά, καταναλωτικά