το σπίτι μύριζε μολύβι και νωπό χαρτί

το σπίτι μύριζε μολύβι

το σπίτι είχε κάτι νησιώτικο

είχε αυλή μικρή και ασφάλεια για τα ποδήλατα ξεκλείδωτα

 

τα χέρια μου καθώς ήταν βουτηγμένα στο βάζο με τα ζελεδάκια

με έπιασα να τα πασπατεύω

τότε 

θυμήθηκα για λίγο τα παιδικά όνειρά μου

 

το σπίτι μύριζε μολύβι και νωπό χαρτί

 

ο τοίχος μου χαμογελούσε κι εγώ χαμογελούσα στις ζωγραφιές αλλά πάντα αυτές με έδειχναν θλιμμένη

τότε έλεγες

αυτή είναι μια πετυχημένη ζωγραφιά

θυμάμαι κάτι να μονολογείς κάτι πως απεικόνισες το μέσα μου

τα ζελεδάκια στο βάζο μου θύμισαν και πάλι τα παιδικά μου όνειρα

το ίδιο μαλακά κι εύθραυστα

 

 

το σπίτι μύριζε μολύβι

το σπίτι μύριζε νωπό χαρτί

το σπίτι μύριζε σπίτι κι εγώ εσύ