αεροδρόμιο

μου προκαλείς αυτό που μου προκαλούν τα αεροπλάνα

η ώρα αποσυγκεντρωτική και γω γύρω από το κέντρο και την αποστέρηση τελευταία τριγυρνώ

σε κέντρα δε βγαίνω – η βουή του κόσμου με αποσυντονίζει 

μετράω τους φίλους να λιγοστεύουν και χαμογελώ

 

είναι η λύπη μια κατάσταση χαρμόσυνη κι αυτή

είναι και η λύπη μια πύλη να διασχίσω

οι ώρες της αναμονής σε έκαναν και πάλι εφευρετικό

 

είπες να σκοτώσεις την ώρα

αφήνοντας εμένα ζωντανή

 

ο κόσμος της αναμονής έχει κάτι καλό να αναμένει πάντα

κι είναι πιστεύω κι αυτό που τον κρατάει σε αναμονή

εγώ απ’ την άλλη δεν αναμένω τίποτα       

πάντα κάπου κάποιος πρέπει να πεθαίνει, σκέφτομαι

και διασχίζω την πύλη