μεταίχμια

καθώς γλιστράς πάνω μου

με λιώνεις με την κοιλιά σου

και ‘γω απολαμβάνω τα δευτερόλεπτα

μέχρι να μου γλιστρήσεις πάλι απ’ τα χέρια

 

στο μεταξύ

αναρωτιέμαι

πού να λιώνεις τα καλοκαίρια

 

σαρδέλα που τρώγεται ολόκληρη

στο πιάτο σου μέσα μ’ έχεις

να με ξεψαχνίζεις

 

τα κουνούπια τσιμπάνε πιο άγρια το καλοκαίρι

όταν παίρνει και νυχτώνει

κάνουν τα μπούτια σου κόκκινα

και άσχημα

 

πάντα έμοιαζες με όλα τα μεταίχμια των εποχών

αλλοπρόσαλλα κι απότομα

να με βρίσκουν

συνήθως

υπερβολικά ντυμένη

 

τώρα περισσότερο

κλιματιστικό σε αίθουσα χορού μου κάνεις

 

ίσα που σ’ αισθάνομαι στην ωμοπλάτη μου